W czasie, gdy rozbrzmiewa Mój głos, a Moje oczy strzelają ogniem, czuwam nad całą ziemią i obserwuję cały wszechświat. Cała ludzkość modli się do Mnie i podnosi do Mnie swe oczy, błagając, abym powstrzymał swą złość i obiecując nie buntować się już więcej przeciwko Mnie. Ale przeszłości już nie ma – teraz trwa teraźniejszość. Kto może odwrócić Moją wolę? Z pewnością nie wzdychania ludzkich serc ani też słowa z ich ust? Komu udało się przetrwać aż do teraz, jeśli nie dzięki Mnie? Kto jest w ogóle zdolny przetrwać inaczej niż dzięki słowom pochodzącym z Moich ust? Na kim nie spoczywa Moje czujne oko? Kiedy przeprowadzałem Moje nowe dzieło na całej ziemi, kto był kiedykolwiek zdolny przed nim uciec? Czy jest możliwe, aby góry, dzięki swej wysokości, mogły go uniknąć? Czy jest możliwe, aby wody, dzięki swemu niezmiernemu ogromowi, mogły stawić mu opór? W Moim planie, nigdy nie pozwoliłem w beztrosce wymknąć się czemukolwiek, tak więc nigdy nie było takiej osoby ani rzeczy, która uszłaby z Mojej ręki. Dzisiaj Moje święte imię wysławiane jest przez ludzkość, a jednocześnie słowa protestu wznoszą się po raz kolejny przeciwko Mnie u wszystkich ludzi i powszechne są wśród mieszkańców świata legendy o Moim pobycie na ziemi. Nie znoszę, kiedy ludzie Mnie osądzają, podobnie jak nie mogę znieść, gdy wprowadzają podziały w Moim ciele, a jeszcze mniej toleruję ich obelgi kierowane pod Moim adresem. Ponieważ człowiek nigdy prawdziwie Mnie nie poznał, opiera Mi się od zawsze i zwodzi Mnie, zamiast czcić Mego Ducha i cenić Moje słowa. Za wszystkie jego czyny i działania, a także za jego nastawienie względem Mnie, daję człowiekowi „nagrodę”, która mu się należy. Wszyscy ludzie podejmują działania z myślą o nagrodzie i nigdy nie było choćby jednego, który wykonałby jakąkolwiek pracę, która wymagałaby ofiary z samego siebie. Istoty ludzkie nie są skłonne do poświęcenia, które nie szuka własnych korzyści, lubują się raczej w nagrodach, które można otrzymać za nic. Piotr jednak poświęcił samego siebie przede Mną i nie stało się to ze względu na przyszłą nagrodę, ale ze względu na aktualne poznanie. Ludzkość nigdy nie weszła ze Mną w prawdziwą relację, ale zamiast niej obcuje ze Mną raz po raz w sposób powierzchowny, sądząc jednocześnie, że w ten sposób bez wysiłku zaskarbi sobie Moją przychylność. Zajrzałem w głąb ludzkiego serca i w jego najgłębszych zakamarkach odkryłem „kopalnię wielu bogactw” – coś, czego istnienia nawet sam człowiek nie jest jeszcze świadomy, ale co ja odkryłem na nowo. Tak więc dopiero kiedy istotom ludzkim przedstawi się „dowody rzeczowe”, dopiero wtedy ludzie zaprzestają swojego świętoszkowatego samoponiżania się i z rękami wzniesionymi ku górze przyznają się do swego własnego nieczystego stanu. W ludziach kryje się mnóstwo rzeczy nowych i świeżych, które czekają, aż je „wydobędę” ku radości całej ludzkości. Daleki od przerywania Mojego dzieła z powodu ludzkiej niegotowości, nie przestaję naprawiać i podtrzymywać człowieka w zgodzie z Moim oryginalnym planem. Człowiek jest jak drzewo owocowe: bez przycinania oraz podcinania nie uda mu się wydać owocu i ostatecznie zostaną z niego tylko opadłe liście i zeschnięte gałęzie – żaden owoc nie spadnie z nich na ziemię.
